İnstagramı detoksunun bana hissettirdikleri; -Bir şeyler almak zorunda hissetmiyorum ve bir şeylere ihtiyacım varmış gibi hissetmenin getirdiği eksilik duygusunun verdiği özgüvensizliği yaşamıyorum. -Durmada bir şeylerden geri kalmış gibi, yapamıyorumuş gibi olmayacakmış gibi hissetmiyorum. -Dünyayı ve bulunduğum konumdaki her yeri gezip bilmem gerektiğini düşünmüyorum. -Bana dayatılan şeylerin gösterilen şeylerden ibaret olduğunun farkına varıp kendi kişisel düşüncelerime daha çok yoğunlaşıyorum. -Kendimi belirli kimliklerle savunmak zorunda veya göstermek zorunda hissetmiyorum. -Herkesin sevdiği veya herkesin olmaya çalışıp görünmesi gerektiği gibi kendimi göstermeye çalışmıyorum. -Aklıma ve zihnime daha fazla özgün fikir geldiğini ve farklı düşüncelere dalma yollarının açıldığını hissediyorum. -Eskisi gibi bu komunikasyon çağının yoğunlaşmadığı çağlarda iletişimi tuşlara basarak sağladığımız zamanlarda veya daha kendimizi bu komunikasyon panayırına kaptırmadan önceki gibi kendimi il...
"Demirden bir kalem ucu ile, fırtınalar içinde bizi tehdit eden bütün yıldırımları toplamalı. Paratonerler gibi, onları mahvetmek için" diyor Abdülhak Şinasi Hisar. Bu sözü neden dediğini hiç sorgulamadan kendi hâl dünyama göre bir kurgunun içerisine oturtup kullanıyorum, kendime bir motivasyon bir itki elde ediyorum adeta bu sözle. Sözler insanlara ait bir büyü gibi. Değiştirmeyi amaçlıyan eller gibi kulaklarımızın içinden girip beynimizin ve tüm bedenimizi istila ediyor. Bedenin ne yapmak istediğinin bir önemi yok sadece sözün emri ve hissettirdikleri var. Böyle bir durumda kulaklardaki barikatın çok önemi kalmıyor tabi. Özellikle verilerin böylesine çoşkun bir nehirden aktığı gibi akan bir çağda.. Veriler, duyduklarımız ve gördüklerimiz.. Beynimizin içine dalıp karar mekanizmamızı etkileyen her ne varsa, kaçı bizim kontrolümüzde? Kendimize yedirdiğimiz "kontrol bende" manifesto sözü bile kontrolün bende olmadığın...