Sessizleşiveriyorum

 Büyükler, ne çok konuşmuş, etmiş, yaşamış. Bazen 'hayat' artık iki kelimeyi kaldıramayacak diye korkuyorum. Sessizleşiveriyorum. Gözlerimi konuşturuyorum. Gözlerimi nasıl mı konuşturuyorum? Burun nasıl duyar, kulak nasıl görürse öyle işte. Zihnimin hapsi oluverirken büyüklerin sözleri, ben miyim gardiyan? Onlar mı kestiremiyorum. Saf sevgiyi arıyor insan kokuşmuş sokakları gördükten sonra. Saf sevgiyi, tanıyamadığı büyüklerinde buluyor. Büyüklerinde seçiyor görebilmeyi, sevmeyi. Ellerinden tutuyor onlar. Tutarken ellerinden adeta dünya değilde evrenin köşebucak yollarında buluyor insan kendini. Bitmeyen cümlelerde, sonu gelmeyeceğine inandığı hayatında 'onlar'
oluveriyor anlık nefesleri.. Velhasıl "Dinleyen söyleyenden daha iyi anlar".